Aquel ser, per un còp, Lilon tornava de l’escòla tota sola. De costuma, èran un tropelet de dròlles e de dròllas sul camin. S’arrestèt jol pomièr del Costalon. Quilhada contra la camba de l’arbre, gaitava lo cèl entre las brancas. Ausiguèt lèu una pichon votz :
– Lilon, Lilon, demanda-me çò que voldràs e o te donarai, ieu.

Vaquí la lectura de la novèla Lilon pels d’aur (del recuèlh Valentina e lo Garramiau de Maria-Odila Dumeaux).